دویل از جهل قرون وسطایی می گوید
المور: کارگردان نمایش دویل با اشاره به مضمون این اثر نمایشی که درباره ی جهل و خرافات در دوران قرون وسطی است از بی کیفیت بودن تئاترهای اینروزها که موجب بی اعتمادی تماشاگر می شود، انتقاد نمود.
حمید رحیمی که این شب ها نمایش «دِویل» را به عنوان ششمین تجربه کارگردانی اش در عمارت نوفل لوشاتو روی صحنه دارد، درباره ی داستان این نمایش به خبرنگار مهر اظهار داشت: داستان «دِویل» درباره ی یک شهر خیالی است؛ از نظر بازه زمانی در دوران قرون وسطی می گذرد و مسائل جامعه ای را روایت می کند که به خاطر جهل و خرافاتی که دارد موجب از میان رفتن خود و هرج و مرج شده است. وی افزود: در زمان میزانسن بندی و کارگردانی، بحث های روانشناسانه هم در ذهن داشتم. «دِویل» درباره ی جامعه، فرهنگ و مسائلی که در یک جامعه می تواند تحت تأثیر باشد، است به طوریکه می توان با هر زمانی آنرا تطبیق داد. با وجود این که داستان آن در قرون وسطی می گذرد، نمود امروزی آنرا می توانیم پیدا کنیم؛ حالا در ایران، اروپا، آمریکا و...
رحیمی با اشاره به رده بندی سنی این نمایش بیان کرد: این اتفاق ۲ دلیل داشت؛ اول موضوع و مسئله ای که در دل نمایش وجود دارد و دیگری فرم و فضای اجرای کار است که می توان گفت کمی ژانر ترسناک دارد که احساس کردیم بهتر است برای این کار رده بندی سنی ۱۳ سال انتخاب نماییم. البته مد نظر من ۱۵ سال بود ولی با مشورتی که داشتیم به این نتیجه رسیدیم که رده ۱۳ سال شاید مناسب تر باشد. این کارگردان و بازیگر تئاتر درباره ی چگونگی همذات پنداری مخاطب با «دِویل» اظهار داشت: شخصیت های نمایش دقیقاً مابه ازای بیرونی دارند؛ یعنی می توانیم شبیه شان را میان انسان های امروزی که با آنها سر و کار داریم (حالا چه بصورت مجازی و چه بصورت حقیقی) پیدا نماییم. هنوز این شخصیت ها حضور دارند و بین خودمان هستند؛ آدم های خرافاتی و آنهایی که بیشتر به حرف هایی که شنیدند و تصور کردند و شاید نمود واقعی ندارد، استناد می کنند و بر طبق این ها تصمیماتی می گیرند و عمل می کنند که در روابط اجتماعی، انسانی و فرهنگی موثر است. کارگردان «دِویل» با اشاره به اینکه این نمایش از دل یک کارگاه بازیگری بیرون آمده است، عنوان کرد: می توانم بگویم بسیاری از بازیگرانمان، تجربه آنچنانی برای ورود به صحنه نداشتند همین موجب می شد که تمرین ها زیاد باشد. تمرین ها چندین ماه طول کشید که البته من این را به فال نیک می گیرم. همیشه در نظرم است که کار نیکو کردن از پر کردن است؛ هر چقدر آدم تمرین کند، باز هم کم است.
وی به فرآیند گرفتن مجوز به عنوان دیگر چالش روی صحنه بردن «دِویل» اشاره نمود و درباره ی این نمایش مستقل اظهار داشت: این کار بدون هیچ نوع سرمایه گذار و تامین کننده ای تولید شده است. با توجه مسائل اقتصادی که درگیرش هستیم و هزینه هایی که در طول زمان بالا رفته ما باید خودمان این مسئله را مدیریت می کردیم. رحیمی اظهار داشت: معتقدم که تمرین تئاتر باید طولانی مدت باشد. واقعاً متوجه نمی شوم که کارهایی بطورمثال یک ماهه، ۲۰ روزه، یک ماه و نیم یا حتی دو ماهه تمرین می شوند و روی صحنه می روند. مسئله ای که دغدغه باشد واقعاً احتیاج به تمرین دارد و هر چقدر تمرین نماییم باز هم این کم بودن را احساس می نماییم. کارهایی که با تمرین طولانی روی صحنه رفته، بازخورد خوبی از نظر کیفی و کمی داشته اند. تمرین جای خطا کردن است. در حقیقت تا آن زمان که خطاها انجام نشده و دیده نشده ما نمی توانیم کار درست را انجام دهیم. بازیگر نمایش «هیدن» با اشاره به این که تمرین درست و به اندازه، در کیفیت اثر روی صحنه موثر است، تصریح کرد: امروز از نظر کیفی، کارها ضعیف شده اند و همین مسئله موجب می شود که تماشاگر دیرتر و یا به سختی اعتماد کند که نمایش را ببیند. واقعاً لازم است که برای حل این مسئله، فکر، برنامه ریزی و مدیریت درستی انجام گیرد. من نمی گویم که بلیت ها گران است و با عنایت به فرآیند ای که برای اجرا طی می شود و زحماتی که کشیده می شود، می تواند بیشتر هم باشد. اما وقتی مخاطب در این شرایط اقتصادی، در گرما و سرما، با این ترافیک خیابان ها و هزار مسئله دیگر به تماشاخانه ای می آید و با کاری بی کیفیت مواجه می شود، اعتمادش کمرنگ می شود و برای نمایش های بعدی هم مشکل تر و یا با شک بیشتری ممکنست برود یا حتی از دیدن دیگر تئاترها هم منصرف شود. او در آخر صحبت هایش متذکر شد: این مسئله در سالهای قبل هم بوده اما بالاخره کارهایی باکیفیت بالاتر هم داشتیم. متاسفانه امروز می توانم بگویم بالاتر از ۵۰ درصد کارها، شرایط راضی نگه داشتن مخاطب را ندارند. با ادامه این روند ما نه فقط به درصد مخاطبان تئاتر اضافه نمی نماییم بلکه بسیاری از افرادی را که در سبد فرهنگی ماهانه شان، هر دو ماه یا سه ماه یک دفعه، دیدن تئاتر بود هم دست می دهیم. نمایش «دویل» نوشته جعفر غلام پور و طراحی و کارگردانی حمید رحیمی تا اول دی ساعت ۱۹: ۳۰ در عمارت نوفل لوشاتو روی صحنه است. عکس از ایمان ارجمندی است.
منبع: almur.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات کاربران المور در مورد این مطلب