درخواست فوری آیت الله مسعودی خمینی برای اعدام مفسدان پرونده چای دبش
به گزارش المور، جماران نوشت: عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم ضمن اشاره به برخورد مسؤلان با فساد اظهار داشت: اگر مسئولی واقعا شایسته نیست خودش کنار برود. اگر به کسی پستی دادند اما وی دید که این پست را نمی تواند اداره کند، بگوید: من نمی توانم اداره کنم و خداحافظ! آیا یک نفر در کشور ما این کار را کرده است؟
آیت الله علی اکبر مسعودی خمینی، عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، در گفتگویی به بیان نکاتی در رابطه با فساد چای، شایسته سالاری، برخورد مسؤلان با فساد و... پرداخته است. مشروح این گفتگو را در ادامه می خوانید.
مسائلی که اینروزها در میان مردم و جامعه رخ می دهد فراوان است که هر کدام قابل بحث و گفتگو است. برای من مایه تعجب است که اختلاس سیصد هزار میلیارد تومان یعنی چه؟ مگر می شود جایی سیصد هزار میلیارد تومان باشد و کسی آنرا اختلاس کند؟
کنایه معنادار عباس عبدی به سکوت مطلق نمایندگان در ماجرای فساد چای دبش /چرا گریبان چاک نمی کنید؟!
افشاگری آقای نماینده در رابطه با یک فساد جدید: شبیه مبحث چای دبش در واردات برنج صورت گرفته است /۲ میلیون تن برنج با چه ارزی وارد شده است؟
آنچه که من به صورت کلی می توانم بگویم اینست که ما از روز اول که انقلاب کردیم، بحثی داشتیم و آن این که باید شایسته سالاری باشد. از زمانیکه انقلاب آغاز شد تا هم اکنون که سال ها گذشته است، ما شایسته سالاری را نفهمیدیم و نتوانستیم آنرا جاری نماییم و اگر در بعضی اوقات جاری شده، چند مورد بوده است. از دیدگاه انقلاب اسلامی، شایسته سالاری به معنای پول دار بودن افراد نیست، بلکه شایسته سالاری یعنی افرادی را که می خواهند به پست هایی منصوب کنند باید بسنجد و ببینند که آیا شایسته کار است یا نه؟ اما متأسفانه دوستی، همسایگی، رودربایستی و... سبب این می شود که انسان از اصل اولیه دست بردارد. ما باید از روز اول شایسته سالاری را به تمام معنا مثل زمان حضرت امام اعمال می کردیم. بزرگانی شایسته سالاری را در زمان امام معنا کرده بودند و قوم و خویشی و رفاقت و پول داری و... در امور دخالت نداشت. بنابراین ضروری است مقامی که به شخصی واگذار می شود، بررسی شود که وی توان انجام آنرا دارد یا نه؟
وقتی شایسته سالاری نبود و رفاقت، دوستی یا سایر مسائل ملاک انتصاب ها شد، اوضاع این گونه می شود. برای من معنا ندارد، سیصد هزار میلیارد تومان کجا بوده؟ چند نفر بودند که توانستد اختلاس کنند و به فلان آقا بدهند؟
بنابراین، هر چه به عقب برمی گردیم، می بینیم که شایسته سالاری در انتصابات رعایت نشده است. حتی اگر رفتگری را می خواهیم انتخاب نماییم، باید ببینیم این شخص با اهالی محله می تواند تعامل کند یا نه؟ فقط جارو کردن که نیست، چون اهالی محله، باید ببینند که وی کار درستی انجام می دهد یا به صورت فُرمالیته و نصف و نیمه خیابان را جارو می زند و می رود و می گوید که من کارم را به خوبی انجام دادم، پس چرا به من رسیدگی نمی کنید؟!
اولاً شایسته سالاری را باید به درستی معنا نماییم و ثانیاً در رابطه با شایستگی فردی که می خواهیم به وی پست دهیم دقت داشته باشیم. برای نمونه اگر بخواهیم رئیس اداره امور دانشجویی انتخاب نماییم باید ببینم که آیا اساساً دانشجو را می شناسد یا نه و نسبت به مسئولیتی که می پذیرد تخصص لازم را دارد یا نه؟ واقع اینست که این گونه نیست و ملاک بر مبنای رفاقت، دوستی، سفارش ها یا مسائل دیگر است.
لذا به صورت کلی می گویم که در ظرف چهل و چند سالی که از انقلاب گذشته است، شایسته سالاری را رعایت نکرده ایم. ما گفتیم که پست هایی وجود دارد و این پست ها را فلانی و فلانی بردارد در حالیکه این گونه نباید باشد. باید یک مجموعه‌ی ده یا پانزده نفری از افراد فهمیده، دانا و باارزش باشند و اگر مقرر است فلانی وزیر وزارت خانه ای باشد، این جمع بررسی نمایند که این پست با تخصص و کار و روشی که آن آقا داشته، سازگار است یا نه؟
پس اساس مشکلات و ناتوانی ما، نبود شایسته سالاری و وجود رفاقت، رودروایستی و جناح بازی است. هم اکنون جناح هایی سر کار آمده اند که نمی خواهم اسم آنها را ببرم، ولی اگر موقعیتی شد که ببینم واقعا به انقلاب ضربه می زنند، می گویم که چه کسانی هستند و چه کار می کنند. عده ای عده ی دیگر را بعنوان فلان گرفتند و... این ها چیست؟ این ها را باید کنار بگذارند و ببینند اسلام، قرآن، انقلاب و امام خمینی(ره) از انقلاب چه می خواستند؟ آن چه امام می گفت مردم همان را می خواستند. امام می اظهار داشت: باید قرآن، اسلام، اخلاق و عدالت حاکم باشد. شایسته سالاری هم آن زمان وجود داشت. متأسفانه عده ای از افراد که برای انقلاب شایسته بودند مثل بهشتی، مطهری و رجایی را از ما گرفتند اما امروزه قوم و خویشی، رفاقت و دوستی و... هیچ کدام نباید دخالت داشته باشد. اگر کسی اظهار داشت که من در فلان منصب می خواهم کار کنم، باید ببینیم که وی شایسته این کار است یا نه؟ ازاین رو کلمه «شایسته سالاری» بر امور ما حاکم نیست.
یعنی کارها به دست افرادی سپرده شده که فساد دارند؟
من کلمه «فساد» را نمی گویم، ولی مسائلی که می شنویم، فساد است. سیصد هزار میلیارد تومان کجا بوده که برداشتند و بردند و خوردند؟! من نمی فهمم این مقدار از کجا جمع شده؟ چه کسی آورده؟ سیصد هزار میلیارد پول کمی نیست، کار باند است. بروید باند را پیدا کنید، هر کسی می خواهد باشد، یقه اش را بگیرید و اعدام کنید. چه عیبی دارد؟ چرا به انقلاب ضرر زدند؟ در هشت سال جنگ تحمیلی، هزاران نفر از جوانان ما شهید شدند؛ برای چه شهید شدند؟ به جهت اینکه اسلام، قرآن و افکار اسلامی حاکم باشد نه دوست و رفیق و بالاسر من. این مسائل اوضاع ما را مختل کرده است.
اثر چنین فسادهایی بر باورهای مردم چیست؟
صددرصدر اثر منفی می گذارد. مردم توقع دارند که اوضاع مثل زمان امام خمینی(ره) باشد. در زمان امام خمینی، آقایی مدتی رئیس جمهور شد، دیدند که نمی تواند و شایسته نبود، بنابراین وی را بیرون کردند. وی چادر بر سرش کرد و با هواپیما از ایران فرار کرد و رفت. مجرم هر کس که باشد اگر به انقلاب ضرر می زند باید وی را بیرون کنند و مجازات شود. امثال این فسادها باور مردم را خراب کرده است.
از دیدگاه حضرتعالی وظیفه مسئولین در رابطه با برخورد با این فسادها چیست؟
اگر مسئولی واقعا شایسته نیست خودش کنار برود. اگر به کسی پستی دادند اما وی دید که این پست را نمی تواند اداره کند، بگوید: من نمی توانم اداره کنم و خداحافظ! آیا یک نفر در کشور ما این کار را کرده است؟
اگر رئیس جمهوری سر کار رفت و دید نمی تواند کار کند، اعلام نماید که ای مردم شریف ایران من توانایی این کار را ندارم، اگر یک نفر دیگر را شایسته می دانید، سر کار بیاورید. باید این گونه باشد. باید رفتگر کوچه ها هم اگر دید نمی تواند رفتگری کند، بگوید که نمی توانم. آیا تا کنون در انقلاب ما چنین چیزی اتفاق افتاده است و کسی بگوید من شایسته این کار نیستم؟
در کشورهای دیگر وقتی در زیرمجموعه مدیری، فساد رخ می دهد مدیر به سرعت استعفا می دهد.
بله مدیر، مسئول است. مدیر باید کارهای تک تک نیروهایش را بررسی کند و ببیند که آیا می توانند وظایف شان را انجام دهند یا نه؟ توانایی آن وظیفه را دارند یا نه؟ خودش انجام داده یا دیگری به نام وی انجام می دهد؟
تحلیل و ارزیابی شما از برخوردی که با آقای صادق بوقی پیرمرد ماهی فروش رشتی شد چیست؟ از نظر حضرتعالی ابعاد فقهی و شرعی کار امثال صادق بوقی چیست؟
من جایی در رابطه با حجاب صحبت کردم و گفتم که اسلام با بتمرک و بنشین موافق نیست با بفرما موافق است. دل این آقا خوش شده به این که دستی بالا بزند؛ من بروم و به وی بگویم تو باید چند سال به زندان بروی چون دستی بالا کردی؟! این کار لازم نیست. دو نفر آدم فهمیده بروند و بگویند: فلانی این کاری که کردی ایراد ندارد، اما در جامعه و در میان مردم این کار را نکن. به جهت اینکه این کار سبک است، شما شخصیت داری، شما انسانی و مسلمان هستی. برای خندان هم می شود کارهای دیگری کرد.
این گونه باید با وی برخورد کرد، نه این که یقه اش را بگیریم، مغازه اش را پلمپ نماییم و به زندان ببریم که فلان کلمه را گفتی!
آیا چنین آداب و سنن محلی را می توانیم خلاف شرع و منافی عفت عمومی بدانیم؟
من دقیقا نمی دانم چه کاری کردند و چگونه بوده است.
ایشان بدون موسیقی می رقصیده و آواز رشتی می خوانده.
دلش خواسته آوازی بخواند. این ها تا زمانی که به خلاف شرع بودن نرسیده، مهم و منافی عفت عمومی نیست. باید به او گفت که آقا جان شما می خواهی برقصی برو در خانه ات برقص اما در فضای عمومی که بچه ها و جوانان رد می شوند، این ها ناراحت می شوند. فلان کار برای شما زشت است و کار زشت برای انسان، خوب نیست.
البته ندیدم که چه کار کردند تا بگویم خلاف شرع است یا نه.
به شکل محلی رقصیده و آواز خوانده است.
من از کیفیت و شکل محلی آن هم اطلاعی ندارم.
سیره پیامبر(ص) در برخورد با آداب و سنن مردم چه بوده است؟
پیامبر اسلام از هر جهت منزّه بودند از این که خدای نکرده حتی یک کاری که خلاف اخلاق باشد، انجام دهند. رسول الله(ص) را نباید در این ردیف ها بیاوریم؛ آنها موجودات خاصی بودند که هر چه انجام دادند برای ما الگو است. آنها هیچگاه کار زشت و سبکی را انجام نداده اند.
اگر با کسی برخورد می کردند، برخوردشان سازنده و محترمانه بود.
بله، موجودات دیگری بودند نباید به این مسائل ربط دهیم و صحبت نماییم. آنها وجودهای خاصی بودند.
۲۱۹۲۱۵
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات کاربران المور در مورد این مطلب